Zapadła między nami tak uroczysta cisza, że czuję się prawie jakbym popełniał świętokradztwo, przerywając ją mało istotnymi sprawami.
Co zatem porabiasz, ty mrożony wielorybie, uwędzony, wysuszony i zapuszkowany? Dlaczego nie przysłałeś mi swej pracy doktorskiej? Czyżbyś nieszczęśniku nie wiedział, że jestem jednym z 1,5 ludzi, którzy mogliby ją przeczytać z zainteresowaniem i przyjemnością? W zamian obiecuję ci cztery moje artykuły.
Pierwszy dotyczy promieniowania i właściwości światła (zjawisko fotoelektryczne). Jest bardzo rewolucyjny, jak się przekonasz, jeśli najpierw przyślesz mi swoją pracę. Drugi artykuł opisuje dokładną metodę wyznaczenia prawdziwej wielkości atomów (m.in. sposób wyznaczenia liczby Avogadra; praca doktorska Einsteina). Trzeci wykazuje, że ciała wielkości rzędu 0,001 milimetra zawieszone w cieczy muszą wykazywać obserwowalne przypadkowe ruchy powodowane ruchami termicznymi (ruchy Browna). Czwarty artykuł jest obecnie dopiero w fazie szkicu, ale dotyczy elektrodynamiki poruszających się ciał, wykorzystującej modyfikację teorii przestrzeni i czasu (szczególna teoria względności).

Nie przejmuj się swymi trudnościami z matematyką. Zapewniam, że moje trudności są znacznie większe. Czasem zadaję sobie pytanie, jak to się stało, że to właśnie ja stworzyłem teorię względności. Jak sądzę, przyczyna jest taka, że normalny dorosły człowiek nigdy nie zatrzyma się, by pomyśleć o problemach przestrzeni i czasu. Są to rzeczy, o których myślał jako dziecko. Ale ja byłem opóźniony w rozwoju umysłowym, wskutek czego zacząłem zastanawiać się nad przestrzenią i czasem dopiero, gdy byłem dorosły.

Nie mam żadnego szczególnego talentu. Jestem po prostu dociekliwy.

Nie jestem taki inteligentny, po prostu zajmuję się problemem dłużej.